Ήταν ότι είχαμε ενοικιάσει τον πρώτο χώρο της 4amea, στον Πειραιά και περίμενα μία φίλη, τουλάχιστο έτσι πίστευα πως ήταν- η οποία μας είχε εντέχνως πλησιάσει με τεράστιο ενθουσιασμό θέλοντας να στηρίξει την προσπάθεια υπέρ των παιδιών με αναπηρία- για να μας βοηθήσει στο στήσιμο του χώρου.
Η συγκεκριμένη ασχολείτο με τη ζωγραφική και όσο να’ ναι κάποια ιδέα πίστευα πως θα είχε με τους χρωματισμούς και τους συνδυασμούς.
Αυτό που χρειαζόμασταν άμεσα και ζήτησα τη βοήθεια της, ήταν να αποφασίσουμε τι χρώματα θα βαφόταν ο χώρος μας.
Όποτε την καλούσα στη 4amea, ναι μεν ερχόταν αλλά πάντα αμέσως μετά δηλαδή στο μισάωρο είχε κανονίσει άλλη συνάντηση με κάποια φίλη της για να πάνε για καφέ. Ερχόταν δε βαμμένη και στολισμένη συνεπώς δε μου περνούσε καν από το μυαλό να ανοίξω κουτί με μπογιά, για να βγάλουμε δείγματα χρωμάτων για το χώρο.
Παρ’ όλη όμως την έντεχνη αποστασιοποίησή της είχε μία πολύ ωραία πρόταση, ήθελε να αφιερώσει στη 4amea έναν πίνακα ζωγραφικής με θέμα την αναπηρία. Αυτό ήταν, είχε χτυπήσει φλέβα…
Στο άκουσμα της πρότασης εγώ, συγκινήθηκα και θεώρησα την πράξη της εξαιρετικά γενναιόδωρη.
Κάποιες ημέρες μετά μου έστειλε μία φωτογραφία του πίνακα και πραγματικά ενθουσιάστηκα με τη σύλληψη της ιδέας, αμέσως μετά άρχισε το θέμα μας.
Ο πίνακας αυτός τριγύριζε στα social media αγκαλιά με την ίδια διαφημίζοντας πως η τάδε καλλιτέχνης έκανε “έργο” για τα ΑμεΑ και συγκεκριμένα για το σύλλογο της Νένας Χρονοπούλου ο οποίος τότε δεν υπήρχε καν, παρ’ όλα ταύτα εκείνη έκανε δηλώσεις για το “δικό” μας ανύπαρκτο σύλλογο έχοντας τεράστια άνεση.
Όπως καταλαβαίνεται οι σχέσεις μας σταμάτησαν να είναι καλές, και όσο έβλεπα να θέλει να στηρίξει την καλλιτεχνική της καριέρα επάνω στην αναπηρία, τόσο έβγαινα εκτός εαυτού.
Πριν φτάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο μεταξύ μας την είχα προειδοποιήσει αρκετές φορές πως πρέπει απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία να έχει σεβασμό αλλά και να τον δείχνει.
Δε θέλετε να ξέρετε τις απαντήσεις της…
Προφανώς όμως όσοι με γνωρίζουν αντιλαμβάνονται τις δικές μου…
Εννοείται πως ουδέποτε βοήθησε στο στήσιμο του χώρου, ουδέποτε ήρθε στη 4amea για να στηρίξει μέσω της καλλιτεχνικής της ιδιότητας, παρ’ όλο που φαινομενικά αυτός ήταν ο λόγος που μας πλησίασε.
Μέσα στη μεγάλη απογοήτευση που ένιωσα από τη συμπεριφορά της, ένα βράδυ αποφάσισα πως ότι υπάρχει μέσα στο χώρο θα το ανακαινίσω εγώ η ίδια μέσω της αναπαλαίωσης και ασφαλώς πως και τα χρώματα θα τα φτιάξω εγώ μαζί με τον Τάσο και το Χρήστο, και πως τελικά αντί να έχω δίπλα μου άτομα υστερόβουλα καλύτερα να κοπιάσουμε οικογενειακώς λίγο παραπάνω, παρά να απαξιωθεί εξ’ αιτίας ακατάλληλων ανθρώπων ο σκοπός και ο στόχος της 4amea.
Τελικά ήταν πιο εύκολο απ’ ότι φανταζόμουν, ξεκίνησα να παρακολουθώ με προσοχή video στο you tube, και ότι έβλεπα την επόμενη το προσπαθούσα…
Ξέρω θέλει τόλμη, αλλά δε πάμε και στον πόλεμο, το πολύ πολύ να σπάσουμε κανένα νύχι, το αποτέλεσμα είναι πως μόνοι μας βάψαμε και τους δύο χώρους της 4amea, έχοντας την παρέα και τη συμπαράσταση καλών φίλων αλλά πάνω απ’ όλα καλών ανθρώπων πια.
Και δε σταμάτησα εκεί, ήταν να μην πάρω φόρα, έφτιαξα ότι φτιαχνόταν, ψυγεία, πόρτες, ντουλάπια, παραβάν, εικόνες, κάδρα, λαμπατέρ, βαζάκια, φωτιστικά και η γκάμα των χειροτεχνιών μου πια είναι ατελείωτη.
Λίγο αργότερα παρακολούθησα και κάποια μαθήματα, και ομολογουμένως είχα δάσκαλο που ταίριαξε η χημεία μας, το Δημήτρη Παρδάκη.
Ο Δημήτρης έμεινε μαζί μας, και αυτός πραγματικά έφτιαξε τρία πανέμορφους πίνακες για τη 4amea, αφού πρώτα του έκανα την απαραίτητη “αυτοαποκάλυψη” για τα συναισθήματα των γονέων με παιδιά ΑμεΑ.
Θα σας τα δείξω σε επόμενο άρθρο, γιατί αξίζει να τα θαυμάσετε, είμαι σίγουρη πως θα σας αγγίξουν.
Τελικά μία απογοήτευση με έμαθε να στηρίζομαι για ακόμα μία φορά στα δικά μου χέρια, και ίσως πρέπει να ευχαριστήσω γ’ αυτό τη συγκεκριμένη γυναίκα και την τεράστια φιλοδοξία της.
Γιατί αυτές με θύμωσαν και μπόρεσα σήμερα να νιώθω ακόμα πιο δυνατή με ικανότητες που ούτε καν γνώριζα πως έχω.
Επίσης η 4amea, έχει πια το δικό της δημιουργικό εργαστήρι και ο Χρηστάκος μπορεί να περνάει ατελείωτες ώρες μέσα σ’ αυτό.
Απ’ όλα τα παραπάνω αυτόν το τελευταίο είναι το μεγαλύτερο κέρδος !
Νένα Χρονοπούλου – Μητροπούλου
