Μέσα από τη συσπείρωση γνωρίζουμε τις ανάγκες των «ωφελούμενων μελών» μας και κάποιοι δυστυχώς νιώθουν «παιδιά ενός Κατώτερου Θεού» επειδή εγκαταλείφθηκαν από γονείς, επειδή έμειναν ορφανοί από γονείς και τους φροντίζουν προσωρινά οι παππούδες τους, επειδή το κράτος μας δυστυχώς με την αδιαφορία του συντηρεί τραγικές συνθήκες διαβίωσης για τους ΑμεΑ και τις περισσότερες από τις οικογένειες τους.

Σ’ αυτές τις ιδιαίτερες περιπτώσεις ως επί το πλείστων μονογονεϊκών οικογενειών που η βαρύτητα της κατάστασης της υγείας του παιδιού δεν επιτρέπει στο γονέα να εργαστεί, η αλληλεγγύη είναι σωτήρια διέξοδος.

Από τις δράσεις αλληλεγγύης μας στηρίζονται τριάντα οικογένειες παιδιών με αναπηρία και συνολικά 109 άνθρωποι.

Η προσφορά στο συνάνθρωπο είναι τρόπος ζωής, είναι ανάγκη ψυχής, είναι οξυγόνο πρώτα γι’ αυτόν που προσφέρει και πολύ μετά γι’ αυτόν που αποδέχεται την προσφορά.