Το όραμα μας για την δημιουργία του υποστηρικτικού και κοινωνικού δικτύου της 4amea.
Αν δεν υπήρχε όραμα δε θα διαβάζατε σήμερα αυτές τις σειρές από γράμματα καθόλου ατάκτως ειρημένα, γιατί πολύ απλά δε θα είχαμε ξεκινήσει καμία από τις δράσεις μας που έχουν στόχο την αφύπνιση της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.
Όλοι οι γονείς παιδιών με αναπηρία έχουμε την ίδια αγωνία… Την ίδια ανησυχία, τον ίδιο πόνο.
Τι θα απογίνουν τα σπλάχνα μας όταν δε θα έχουν πια το δικό μας χέρι να τα στηρίζει…
Κάθε μέρα που περνάει ξέρουμε πως μας φέρνει πιο κοντά με το αναπόφευκτο…
Κάθε στιγμή που ματαιώνεται κάποια έστω και μικρή νίκη πάνω στην ευαίσθητη ομάδα των ανθρώπων με αναπηρία όλοι εμείς χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.
Πισωγυρίσματα πολλά, και η ελπίδα να μένει ξεκρέμαστη επάνω σε έδρανα δίχως το παραμικρό συναίσθημα, δίχως την παραμικρή ευθύνη για το αύριο που μας καίει όλους.
Αγώνες και αγώνες που πήγαν χαμένοι γιατί ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική και “ακαπέλωτη” συσπείρωση έχοντας κοινό όραμα, όνειρο, στόχο, ανάγκη, φόβο για το αύριο με σταθερή θέση και στάση.
Αγώνες που καπελώθηκαν στο βωμό της πολιτικής δράσης και φιλοδοξίας.
Και σήμερα είμαστε εδώ γεμάτοι ανησυχίες γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε να απαντήσει σε απλές ξεκάθαρες ερωτήσεις που αφορούν το μέλλον και τη φροντίδα των παιδιών μας μετά το χαμό των γονιών τους.
Δυστυχώς χρόνια ολόκληρα τώρα ψάχνουμε όλοι θεραπείες, σχολεία, θεραπευτήρια, τρόπους εκπαίδευσης για τα παιδιά μας μετά τα είκοσι χρόνια τους, τρόπους ένταξης τους σε μία κοινωνία αποδοχής γι’ αυτά.
Αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ αυτά που ελπίζουμε γιατί η αναπηρία “άνθισε” ή μάλλον “φούντωσε” τα τελευταία είκοσι χρόνια απρόσμενα και οι υπεύθυνοι έχασαν τον έλεγχο, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις στα ιδρύματα για τα παιδιά μας μετά το χαμό μας…
Τα παιδιά που έχουν άμεση ανάγκη δυστυχώς παίρνουν προτεραιότητα για να μπουν σε οικοτροφεία ή σε κάποιο ίδρυμα για μετά από δύο χρόνια από την αίτηση, και αυτό αν είναι τυχερός ο γονέας.
Δύο χρόνια για να μπει το παιδί σε οικοτροφείο, μακριά από την οικογένειά του, για να μπει σε ίδρυμα το παιδί που μέχρι σήμερα ήταν φροντισμένο και είχε αγάπη και νοιάξιμο στη ζωή του, είχε αγκαλιά και οικογένεια.
Και σε ένα μοιραίο δευτερόλεπτο όλα αλλάζουν… Μένει δίχως καμία απολύτως φροντίδα και η καθημερινή αγκαλιά γίνεται πλέον μία πολυτέλεια που δε θα τη γευτεί ποτέ πια… Ούτε καν στα ψέματα…
Και υπάρχουν παιδιά που έχουν περιουσίες και που δε φτάνει που χάνουν το γονιό τους, πρέπει να χάσουν και τη μυρωδιά από το κρεβάτι τους, την ασφάλεια που τους δίνει το δικό τους περιβάλλον, γιατί κανένας επιστήμονας αρμόδιος σε θέματα αναπηρίας – παρ’ όλο που οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν σε επιτροπές της εκάστοτε κυβέρνησης θέσεις κλειδιά- ποτέ κανένας απ’ όλους τους δε φρόντισε για το πιο απλό, να μη χάσει το παιδί με αναπηρία εκτός από το γονιό του και τη γη κάτω από τα πόδια του βιώνοντας την οριστική εγκατάλειψη με τον απόλυτα βίαιο τρόπο.
Κάτι που όλοι όσοι ασχολούνται με την αναπηρία το γνωρίζουν καλά, όπως γνωρίζουν να συμβουλεύουν γονείς, διδασκάλους, θεραπευτές πως ο ανάπηρος άνθρωπος, ηλικιωμένος ή όχι απαγορεύεται να αλλάζει τη ρουτίνα του.
Παρ’ όλα αυτά τη στιγμή του χαμού του γονιού μαγικά επιστρατεύοντας την ελαστική μνήμη τους το ξεχνάνε όλοι και στην καλύτερη περίπτωση μεταφέρεται το παιδί με αναπηρία μακριά από το σπίτι του, σε κάποιο ίδρυμα, γεμάτο αγνώστους και σε ένα περιβάλλον που κάθε άλλο παρά εμπιστοσύνη του προκαλεί, εφ’ όσον δεν υπάρχει γι’ αυτό τίποτε γνώριμο έτσι ώστε να μπορέσει να νιώσει ασφάλεια.
Στη χειρότερη περίπτωση, μένει μόνο του σε ένα σπίτι που αργά η γρήγορα δίχως την απαραίτητη φροντίδα εγκαταλείπει και βρίσκεται στα παγκάκια.
Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μέριμνα για τα παιδιά μας ακόμα και αν έχουν περιουσίες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελος των ιδίων αλλά και άλλων παιδιών που δεν έχουν την τύχη να έχουν περιουσιακά στοιχεία.
Γι’ αυτό έχοντας ένα όραμα και μόνο αυτό, να ακουστεί δηλαδή η φωνή της αλήθειας μας γιατί είναι και η μόνη που θα ταράξει τα νερά και θα ξεπλύνει το χάος της εγκατάλειψης που νιώθουν οι άνθρωποι με αναπηρία και οι οικογένειές τους από δημόσιους φορείς που δυστυχώς δεν τους φρόντισαν ούτε στα πιο απλά θέματα όπως επί παραδείγματι είναι η φροντίδα στο σπίτι κάτι που αν δεν είσαι ανάπηρος δε μπορείς να νιώσεις την αναγκαιότητά της.
Πιστεύουμε πως μόνο μέσω της “έρευνας και της στατιστικής” επάνω στα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών μας θα καταφέρουμε όλοι μαζί το ακατόρθωτο που δεν έχουν καταφέρει τα αναπηρικά κινήματα ως και σήμερα.
Μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα η οποία έχει πολλές παραμέτρους επάνω στην αναπηρία και η ολοκλήρωση της απαιτεί όπως αντιλαμβάνεστε πολύ χρόνο, η 4amea, φροντίζει ένα μεγάλο αριθμό απόρων οικογενειών με αναπηρία τα οποία ονομάζει “προστατευόμενα μέλη” της, και ενώνει επιχειρηματίες πανελλαδικής αλλά και τοπικής εμβέλειας έτσι ώστε να δημιουργηθεί μία τεράστια εκπτωτική αγορά στήριξης για τα “ωφελούμενα μέλη” της.
Τα αποτελέσματα της έρευνας πάνω στην αναπηρία, θα μας οδηγήσουν στις σωστές και ώριμες συμπεριφορές επάνω στους ΑμεΑ ανθρώπους μας, όπως συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει διδάξει όλες τις υπόλοιπες χώρες επάνω σε όλους τους τομείς.
Το φως της έρευνας θα φωτίσει το δρόμο για τη σωστή φροντίδα, για την υπεύθυνη γνώση, για την κατάρτιση δίχως όρια και σύνορα και ασφαλώς για προτάσεις που θα βοηθήσουν τους αρμοδίους να πράξουν όλα όσα μέχρι σήμερα αδυνατούν να γνωρίζουν από στόματα έμπειρα και ειλικρινή, δίχως σκοπό και δόλο αλλά γεμάτα πόνο και ελπίδα πως έστω και την τελευταία στιγμή κάτι μπορεί να αλλάξει.
Η 4amea, το πιστεύει γι’ αυτό και θα το κάνει πράξη.
