Η απόφαση να ιδρυθεί η Κοιν.Σε.Π. 4amea, πάρθηκε μετά από σκέψη ετών και αναλαμβάνοντας συνάμα τεράστια ευθύνη για την επίτευξη του σκοπού της.
Το όραμα της 4amea, είναι κοινωφελές και καινοτόμο, και η διαδρομή προς την επίτευξή του γνωρίζω εκ’ των προτέρων πως δε θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα όπως άλλωστε δεν είναι καμία διαδρομή που πρέπει να σηκώσεις το ανάστημά σου.
Έμαθα να αγωνίζομαι εντός αλλά και εκτός γηπέδου και να συμμετέχω σε αναμετρήσεις που τις περισσότερες φορές απαιτούσαν δύναμη, ψυχή και σκληρή προετοιμασία.
Έχω «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια εδώ και πολλά χρόνια, όμως ποτέ δεν ξέχασα τι θα πει «αγωνίζομαι» με σκοπό τη νίκη και μόνο αυτή.
Γι’ αυτό και αισθάνομαι πως ήρθε πλέον η ώρα για να συμμετέχω σε έναν αγώνα διαφορετικό από τους άλλους, σε έναν αγώνα που η ζωή με έφερε να γνωρίζω τόσο καλά όσο και όλοι οι υπόλοιποι γονείς που βρίσκονται στη δική μου θέση και τον δίνουν καθημερινά για τα παιδιά τους.
Σ΄ αυτό τον αγώνα «ζωής και δικαιωμάτων» που πρέπει να δοθεί για να πάρει η συγκεκριμένη διαφορετικότητα επιτέλους τη θέση που της αρμόζει στην κοινωνία μας.
Το παιδί μου, ο Χρήστος Μαυράκης με έμαθε να βλέπω τον κόσμο μας, μέσα απ’ τα δικά του μάτια και το μόνο που με λυγίζει τελικά είναι να νιώθω πως ο Χρήστος βασανίζεται ψυχικά, όταν αντιλαμβάνεται αυτό που εκπέμπουν κάποιοι την ώρα που τον αντικρίζουν…
Η αποδοχή της διαφορετικότητας των παιδιών μας από μία κοινωνία «άφιλη» προς τους ανθρώπους με αναπηρία έγινε σκοπός μου, όπως και η καταγραφή των πραγματικών αναγκών των οικογενειών που έχουν παιδιά με αναπηρία μέσω της έρευνας που θα ακολουθήσει από τη 4amea.
Γι’ αυτό είμαι εδώ, γι’ αυτό είμαστε όλοι εμείς εδώ, για να ενώσουμε τη φωνή μας και να βγούμε νικητές όλοι μαζί σ’ αυτό τον αγώνα που έπρεπε να έχει δοθεί εδώ και χρόνια.
Γιατί αν κάποιος δε γνωρίζει το πρόβλημά σου ειλικρινά, δεν πρόκειται ποτέ να σου δώσει τη λύση.
Ας γίνει λοιπόν η αρχή, και ας γίνουμε όλοι μία ομάδα που το «τοίχος» της δε θα το «τρυπήσει» ποτέ κανένας.
Είναι στο χέρι μας, για το καλό των παιδιών μας.
Για τότε που δε θα έχουν το δικό μας χέρι να τα στηρίζει…
Ο Πρόεδρος
Αναστάσιος Μητρόπουλος
