Πηγαίνοντας στο πρώτο οίκημα της 4amea, έψαχνα τρόπους για να ομορφύνω το χώρο, και σιγά – σιγά άρχισα να αλλάζω ότι δε μου άρεσε.
Ένα από αυτά ήταν μία εσωτερική πόρτα που χώριζε το εργαστήρι από το προθάλαμο του μπάνιου.
Αυτή η πόρτα ήταν πάντα στο ορατό μου πεδίο, ήταν το πρώτο πράγμα που θα αντίκρυζα όταν θα έμπαινα στο χώρο αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου σ’ αυτόν.
-“Δε μπορώ άλλο το μπεζ” έλεγα και ξανάλεγα μέσα μου, “θέλω ζωντάνια, θαλπωρή, αγάπη, νοσταλγία και συναίσθημα… Εδώ μέσα θα γεννηθούν ιδέες που θα βοηθήσουν τα παιδιά μας” .
Κοιτούσα τη μπεζ πόρτα που ήταν βαμμένη με την κλασσική λαδομπογιά για να πλένεται εύκολα και κάτι πάθαινα, δε μπορούσα άλλο το εκρού του νεκρού, το έβλεπα και μου ερχότανε κακό…
-“Θέλω να έχει ένα θέμα” σκεφτόμουν, και ένα βράδυ του Αυγούστου του 2019, ήμουν μόνη μου στη 4amea, είχα για συντροφιά τραγούδια από το ραδιόφωνο, ανοιχτή την πόρτα και το παράθυρο μπας και κάνει λίγο ρεύμα και σκέφτομαι πως η 4amea ξεκινάει μια διαδρομή για να αγκαλιάσει όλα τα διαφορετικά παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα.
Και αποφασίζω να φτιάξω κάτι που θα γεμίζει το βλέμμα μου Ελλάδα, που θα μου θυμίζει το μεγαλείο της πατρίδας μας, και θα γεμίζει η καθημερινότητά μου με αναμνήσεις, με ευθύνη και υποχρέωση απέναντι σε όλους αυτούς που θα αντικρύζω επάνω σ’ αυτή την πόρτα.
Αγάπησα αυτή την ιδέα από την πρώτη στιγμή που με επισκεύθηκε, και έτσι ξεκίνησα τη διαδικασία της αλλαγής της.
Χρώματα κιμωλίας ασφαλώς για να πιάσουν πάνω στη λαδομπογιά αφού έκανα ένα ελαφρύ αποχαρτάρισμα πρώτα σε όλη την επιφάνεια της πόρτας, αμέσως μετά ξεκίνησα το πρώτο και το δεύτερο χέρι, όνειρο ζούσα γιατί ήθελα να φτιάξω κάτι όμορφο για το χώρο μας.
Αφού βρήκα τι θα βάλω επάνω άρχισε και δε μου άρεσε τόσο γκρι που είχε γίνει σα βάση με κιμωλία, και η αλλαγή έγινε αυτόματα γιατί ένα είναι το χρώμα που δε σε απογοητεύει ποτέ και αυτο είναι το κόκκινο !
Κάνοντας την ανατροπή, τόλμησα και άρχισα το ντεκουπάζ βάζοντας επάνω στην κόκκινη πλέον πόρτα μας, ατάκες του Νίκου Καζαντζάκη, του Γιάννη Ρίτσου, γραμματόσημα με τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης, φωτογραφίες τους, ατάκες που είχαν πει, ρητά Αρχαίων Ελλήνων, και στο τέλος κοιτάζοντας τη, δίχως να με νοιάζει σε ποιόν θα αρέσει και σε ποιόν όχι, με μάτια γεμάτα συγκίνηση πήρα το πινέλο και έγραψα επάνω της ” ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ”…
Γιατί όταν κυλάει Ελληνικό αίμα μέσα σου, δεν ξεχνάς, και όταν θυμάσαι συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι μπροστά στους τόσους μεγάλους Έλληνες που σου χάρησαν την ελευθερία σου, τον πολιτισμό σου, την Εθνική σου υπερηφάνια και την κληρονομιά που οφείλεις να σέβεσαι…
Η “κόκκινη πόρτα” γεμάτη Ελλάδα είναι πλέον στο νέο χώρο της 4amea, γιατί είναι κομμάτι από εμάς, από το όραμα μας…
Νένα Χρονοπούλου – Μητροπούλου
