Η επαφή μας με τα δικά μας παιδιά, αυτό το καλοκαίρι είχε όνομα, την έλεγαν Ευτυχία !
Η Ευτυχία είναι μία από τις ηρωίδες του βιβλίου μου «Είμαι παιδί, είμαι άγγελος και ήρθα να σε διδάξω» γιατί είναι παιδί «άγγελος» !
Έχει Down Syndrome, και η πανέμορφη και πονηρή φατσούλα της υπάρχει στο βιβλίο στο κομμάτι που αναφέρεται το σύνδρομο.
Το κορίτσι μας λοιπόν έχει φτάσει 13 ετών και ενώ είναι ιδιαιτέρως χαρισματικό λέει ελάχιστές λεξούλες, η Ευτυχία όμως καταφέρνει και σου «μιλάει» με το δικό της τρόπο, είναι επικοινωνιακή, ευφυέστατη, συγκεντρωμένη, πανέξυπνη, καλή νοικοκυρά είναι το κορίτσι μου, η αντίληψη της σπάει κόκαλα όπως και το χιούμορ της όμως δεν έχει λόγο παρ’ όλο ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ, επειδή μένει ΕΚΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ !
Η «συμπεθέρα» όπως τη λέει αστειευόμενη η μητέρα της έχει έντονη προσωπικότητα και μπορεί να καταφέρει τα πάντα εφ’ όσον κάποιος ειδικός θελήσει να τη βοηθήσει !
Χθες το πρωί λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε το Χρηστάκο για ένα μπανάκι και βρεθήκαμε για ακόμα μία φορά μαζί με την Ευτυχία, η οποία είναι τόσο αυτόνομη και ικανή που μπορεί και προσέχει το Χρήστο (αυτό για να καταλάβετε πόσες δυνατότητες έχει το παιδί).
Ρωτώντας τη μητέρα της λεπτομέρειες για τις θεραπείες που έχει κάνει, και για το πόσο έχει βοηθηθεί το παιδί θεραπευτικά, δυστυχώς διαπίστωσα για ακόμα μία φορά τις ελλείψεις που υπάρχουν στην περιφέρεια.
Παίζοντας με την Ευτυχία της είπα να μάθουμε να λέμε την πιο ωραία φράση του κόσμου, το «σ’ αγαπώ».
Η μικρούλα μου πανέξυπνη στην αρχή ντρεπόταν, βρισκόμασταν ο Χρηστάκος, η Ευτυχία και εγώ μέσα στη θάλασσα και το μωρό μου δεν ήξερε αν ο μικρός μου θα την κορόιδευε, γιατί δυστυχώς την έχουν κοροϊδέψει πολλές φορές.
-«Ο Χρηστάκος σ’ αγαπάει Ευτυχία μου» την καθησύχασα, «θέλει να μάθεις να μιλάς πολύ - πολύ καλά για να σε ακούει και να χαίρεται, έλα να μάθουμε μία λεξούλα που θα τη λες και θα κάνεις τη μανούλα και τα αδέλφια σου χαρούμενους, θέλεις;»
Η πανέξυπνη φατσούλα της μου έγνεψε αμέσως καταφατικά τόσο μα τόσο αυθόρμητα γεμάτη λαχτάρα για γνώση, έχοντας το πιο αστραποβόλο βλέμμα που είχα δει ποτέ !
Ξεκινήσαμε να συλλαβίζουμε λοιπόν το «σα» μετά το «γα» και τελευταίο το «πω».
Η μικρούλα το έπιασε αμέσως, αλλά αμέσως γιατί η αντίληψή της είναι όσο και η δική μας, και ασφαλώς είναι απολύτως συνεργάσιμη.
Όμως την τελευταία συλλαβή την έλεγε αντί για «πω» «μω», την άφησα να το κάνει κάποιες φορές και μετά απομόνωσα το «μο» και τη βοήθησα να πει μόνο του σωστά το «πο» και τότε το κατάφερε!
Αμέσως μετά την έβαλα να ξανά συλλαβίσει το «σ’ αγαπώ» και τότε το «μο» έγινε «πο», στις επόμενες φορές το έχασε πάλι και τότε την έβαλα να λέει το «πο» όπως ακριβώς μας έδειχναν οι καθηγητές φωνητικής και ορθοφωνίας που είχαμε στη δραματική σχολή !
Και τότε η μικρούλα απογείωσε όχι μόνο το «πω» αλλά όλες τις συλλαβές, και το «πα» και το «τα» και όλες όσες έπρεπε να καταφέρει να εκφέρει από το ηχείο του στόματος της καλά.
Ήταν τόσο απλό τελικά να το πει σωστά, έφταναν 15’ ενδιαφέροντος και διαφορετικής προσέγγισης για να καταφέρει η μικρή να πει στη μητέρα της το «σ’ αγαπώ» μετά από 13 χρόνια !
Η Ευτυχία χθες μας γέμισε και εμάς ευτυχία γιατί μας απέδειξε πως η ίδια μπορεί και μπορεί όχι μόνο να μάθει αλλά και να καταφέρει όσα εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε να γνωρίσουμε !
Και εδώ μπαίνει για ακόμα μία φορά το τεράστιο «γιατί»;
- Γιατί τα παιδιά σαν την Ευτυχία που μένουν μακριά από την Αθήνα να χαντακώνονται ενώ μπορούν να γίνουν ενεργοί, λειτουργικοί πολίτες;
- Γιατί να μην την αποδέχονται στο σχολείο «τυπικής» ανάπτυξης και να θέλουν να την καταστρέψουν στέλνοντάς της στο «ειδικό»;
- Γιατί η «απόσταση» από το σπίτι που μένει έως το σχολείο της να αναγκάζει τους γονείς της να αιμορραγούν οικονομικά για να πάνε το παιδί τους στο σχολείο του ή στις θεραπευτικές του ανάγκες;
- Γιατί το εξαιρετικά λειτουργικό αυτό παιδί με σύνδρομο down, που δεν έχει ίχνος επιθετικότητας, που είναι πανέξυπνο και χαρισματικό να περιθωριοποιείται γιατί δεν υπάρχει πρωτίστως η «αποδοχή» από το σχολικό του περιβάλλον;
Δεν είμαι διδάσκαλος, είμαι η μητέρα του Χρήστου και η φίλη των παιδιών μας αλλά τα αγαπώ, τα πονάω, τα υποστηρίζω τα νιώθω και τα ευχαριστώ γιατί με διδάσκουν και η Ευτυχία με δίδαξε χθες…
Με έμαθε να μην απαξιώνω τίποτα, γιατί τι σημασία έχει πια που δεν παίζω στο θέατρο ή στην τηλεόραση, χθες έπαιξα μαζί της και οι γνώσεις που έχω αποκτήσει ως ηθοποιός έγιναν η αφορμή να μου διδάξει η μικρούλα μας κάτι πολύ σημαντικό για όλα τα παιδιά μας…
Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως πρέπει να μπει και η «ορθοφωνία» μαζί με τη «φωνητική» μέσα στις θεραπευτικές μεθόδους των παιδιών μας, γιατί αυτό έκανα μαζί της για να μάθει να προφέρει σωστά το «πω» από το σ’ αγαπώ!
Ασκήσεις ορθοφωνίας!!!
Νένα Χρονοπούλου - Μητροπούλου
